Ongeveer zes jaar was ik toen ik met mijn ouders bij mijn oma op bezoek ging in het ziekenhuis.
Bij het oversteken was zij aangereden door een auto.
Gefascineerd was ik door alles wat ik zag in dat ziekenhuis, maar ook door de verpleegster die mijn oma een kopje thee kwam brengen.
Dat wil ik ook, dacht ik, verpleegster worden en andere mensen helpen.
Mijn oudste zus ging naar de M.U.L.O na de lagere school, maar ik moest naar de huishoudschool.
Mijn ouders maar vooral mijn moeder vond het niet nodig dat ik ook naar de M.U.L.O ging.
“Dat kun jij toch niet ”zei ze “bovendien ga je trouwen later, dus je hoeft verder niks te leren”.
Als kind accepteer je wat je ouders zeggen en vooral in die tijd sprak je je ouders niet tegen.
Maar ik had uitgevogeld dat ik via de huishoudschool toch naar de verpleegsters opleiding kon en dat wilde ik. Ik zou de INAS opleiding gaan doen.
Op die huishoudschool kreeg ik een vriendin van wie de ouders een Végé winkel hadden en vaak ging ik bij die vriendin spelen en ook de winkel fascineerde mij.
Alles werd afgewogen en in zakken gedaan en het was leuk. Mensen die bleven kletsen en soms in groepjes in de winkel bleven staan. Ik vond dat gezellig.
Mijn vriendin ging de verkoop opleiding doen en mijn moeder spoorde mij aan dat ook te doen.
En dat deed ik, het was leuk en mijn moeder wilde het graag.
“ Dan ga je geld verdienen ”zei ze “en kun je alvast sparen voor je uitzet”.
Ze ging volledig voorbij aan het feit dat ik zo graag verpleegster wilde worden.
Voor mijn moeder was werken en geld verdienen belangrijk en ik liet me over halen om ook de verkoopklas te doen. Wij hadden het huis niet zo breed.
Maar langzaamaan kreeg ik spijt, ik wilde de verpleging in.
Helaas was mijn beurt voorbij, eenmaal van de huishoudschool af, kon je niet meer terug naar de INAS opleiding.
Jaren later, getrouwd en drie kinderen verder, zei mijn dochter dat ze de verpleging in wilde.
Ik was daar zo blij mee en heb haar aan alle kanten gesteund.
Toen ze af wilde haken omdat ze geen blote mannen wilde wassen, heb ik op haar ingepraat en gezegd dat ze er spijt van zou krijgen.
Ze heeft doorgezet en nog vele vervolg opleidingen gedaan en heeft het geschopt tot  “Manager Zorg “ bij een zorginstelling.
Ik ben enorm trots op haar.

Maar ik heb mijn leven lang spijt gehad dat ikzelf niet heb doorgezet om de opleiding tot verpleegster te doen. Het was een heel andere tijd en ik kreeg geen steun van mijn ouders.
Ik heb het mijn ouders en dan vooral mijn moeder lang kwalijk genomen dat ze mij niet gesteund heeft.

Helaas. Hoe anders zou mijn leven er hebben uitgezien.

Tiny   1 feb 202